Schrik van je leven

Het ergste wat je je als machinist kan overkomen is een aanrijding. Met een persoon, dier of wat dan ook. Op de tweede plaats komt bijna aanrijdingen, om het even met wat. Van nummer 1 heb ik, afkloppen, nog geen ervaring in opgedaan. Van nummer 2 inmiddels genoeg. En over het algemeen doen die mij niet zo heel veel. Behalve dan vanavond.

Ik kom aan op Utrecht Overvecht en zie daar een vader en 2 kindertjes lopen. Toen het et allerkleinste mupke ons aan zag komen, pakt haar stepje en al lachend kwam ze vrolijk richting mijn trein en perron rond aan steppen. Ik bedacht me geen moment, trek de remkraan in de snelremstand, en zie dat die kl**tzak van een vader toen pas die kleine beet pakte..

M’n conducteur stond even bij me en zag alles gebeuren. De deuren ontgrendeld en hij stiert naar buiten en geeft die vader flink de wind van voren. Toen hij klaar was deed ik er nog een schepje bovenop. Adrenaline level zat sky high. Het ergste van alles was nog, die kl**tzak van een vader stond er bij met een houding van ‘wat maken jullie je nou druk zeg! Er is toch niks gebeurd’ Maar ondertussen sloeg bij mij de bibbers even goed toe.

Ik hoefde gelukkig niet ver meer, als ik door had gemoeten ging hem dat toen even niet worden. In Utrecht aangekomen meteen even mij gemeld bij de wachtdienst om een MBO op te laten maken. Voorts heeft de man via de bijsturing er voor gezorgd dat mijn eerste slag Utrecht – Baarn werd opgevangen. Zo had ik even de tijd om van de schrik te bekomen en even te bellen met Jessica. Naderhand nog even zitten praten met wat andere collega’s en toen voelde ik mezelf weer beter worden. Paar bakken koffie, wat broodjes en een half sigaartje deden wonderen.

Tegen de tijd dat ik weer naar Baarn moest toch ook even met de bijsturing gebeld om te melden dat ik weer aan de slag ging. Ook aan hem even vertelt wat er loos was, en waarom de slag opgevangen moest worden. Ik moest beloven dat, mocht het toch niet gaan, ik aan de bel moest trekken, dan kon ik naar huis. Was gelukkig niet nodig.

Volwassenen die “voor de grap” net doen alsof ze voor je trein willen springen krijgen een toeter en de wereld beroemde vinger. Maar bij/met spelende kinderen ben ik altijd veel alerter. Die zien geen gevaar, daarvoor hebben ze ouders. Maar die vader van vanavond, die mogen ze van mij meteen uit de ouderlijke macht ontzetten en de kinderen onderbrengen bij mensen die wel een verantwoordelijkheidsgevoel hebben.

Het trieste van dit verhaal is overigens dat die andere kleine meid, wel doorhad dat het heel gevaarlijk was wat haar kleinere zusje deed, en dat ze heel goed in de gaten had dat die twee mopperende meneren echt boos op haar papa waren. Die begon namelijk zachtjes te huilen… arm klein meiske..

PS: Toen de wachtdienst van Lelystad, tevens m’n teammanager de melding binnen kreeg, hing hij ook meteen aan de lijn. Dus bij hem ook nog even m’n verhaal gedaan, wat ik klasse vond!